Deti i metanit i mbyllur nën ngricën e përhershme të Arktikut mund të shkaktojë reagimin ndaj klimës nëse shpëton

Një det metani migrues i zbuluar nën ngrirjen e përhershme në Svalbard mund t’i shpëtojë përfundimisht burgut të tij të akullt nëse ngrirja e përhershme vazhdon të shkrihet për shkak të ndryshimeve klimatike.

Thellë nën ngricën e përhershme që mbulon një grup ishujsh në Oqeanin Arktik fshihet një det në rritje dhe migrues metani, kanë zbuluar studiuesit.

Përherë ngrica e trashë, ose toka që mbetet e ngrirë për të paktën dy vjet, formon një vulë të ngushtë që deri më tani ka penguar miliona metra kub metan të rrjedhin – por nuk ka asnjë garanci që gazi i fuqishëm serrë nuk do të shpëtojë përfundimisht, sipas në një studim të botuar më 13 dhjetor në revistën Frontiers in Earth Science .

“Aktualisht, rrjedhja nga poshtë ngricave të përhershme është shumë e ulët, por faktorë të tillë si tërheqja akullnajore dhe shkrirja e përhershme mund të ‘ngrenë kapakun’ për këtë në të ardhmen,” autori kryesor Thomas Birchall , një gjeolog në Qendrën Universitare në Svalbard në Norvegji. , thuhet në një deklaratë .

Baza e permafrostit është e valëzuar, gjë që krijon xhepa midis ngricës së përhershme dhe gjeologjisë bazë ku gazi nga burime biologjike dhe jobiologjike mund të grumbullohet dhe të bllokohet. Nëse kjo vulë e përhershme e ngrirë shpërbëhet, ajo mund të shkaktojë një reaksion zinxhir në të cilin efekti i fortë i ngrohjes së metanit do të shkrinte më shumë ngrirje të përhershme dhe do të lëshonte edhe më shumë gaz. Ky lak vicioz i reagimit do të përshpejtonte më tej ngrohjen, shkrirjen dhe emetimet e metanit, paralajmëruan studiuesit në studim.

Permafrost është i përhapur në Svalbard, një arkipelag norvegjez i vendosur thellë brenda Rrethit Arktik dhe vetëm 500 milje (800 kilometra) nga Poli i Veriut. Misionet që përfshijnë shpimin në tokën e ngrirë në kërkim të lëndëve djegëse fosile shpesh godasin xhepat e gazit natyror rastësisht, por shtrirja e këtyre rezervave ishte e panjohur, sipas studimit.

Birchall dhe kolegët e tij përdorën të dhëna historike nga puset tregtare dhe shkencore për të hartuar ngrirjen e përhershme në të gjithë Svalbard dhe për të identifikuar këto depo të gazit natyror. Studiuesit zbuluan se depozitat e pasura me metan janë shumë më të zakonshme nga sa mendohej në ishuj. Duke pasur parasysh se arkipelagu ka një histori të ngjashme gjeologjike dhe akullnajore me pjesën tjetër të rajonit të Arktikut, e njëjta gjë mund të jetë e vërtetë për vendet e tjera të mbuluara nga ngricat e përhershme pranë Polit të Veriut, thuhet në deklaratë.

Vula e permafrostit në Svalbard nuk është uniforme, zbuloi studimi. Zonat bregdetare kishin një kore më të hollë toke të ngrirë për shkak të ngrohtësisë së sjellë nga rrymat oqeanike, ndërsa ngrica e përhershme në ultësira ishte e trashë dhe e ngopur me akull, që do të thotë se ka “veti jashtëzakonisht të mira izoluese” dhe është në gjendje të “vetëshërohet”, shkruajtën studiuesit në studim. Në malësi, ngrica e përhershme ishte më e shkrifët dhe më e depërtueshme për shkak të kushteve të thata.

Por ngrirja e përhershme që është rezistente ndaj rrjedhjeve tani mund të mos qëndrojë kështu. Svalbard është një nga vendet me ngrohjen më të shpejtë në planet, sipas studimit, dhe shtresa e tij “aktive” e permafrostit – disa këmbët e sipërme që shkrihen dhe ngrihen sezonalisht – rriten më thellë ndërsa temperaturat globale rriten.

Përllogaritja e sasisë së metanit të bllokuar nën ngrirjen e përhershme është e ndërlikuar, sepse është e vështirë për t’u aksesuar dhe ka vetëm disa duzina gropa mbi të cilat mund të nxirren përfundime. Bazuar në një vend ku u mat rrjedha e gazit, megjithatë, studiuesit vlerësojnë se mund të jetë në rendin e disa milion këmbëve kub.

“Me shkrirjen e permafrostit në Arktik, ekziston rreziku që ndikimet e çlirimit të metanit të bllokuar nën ngrirjen e përhershme të çojnë në efekte pozitive reagime klimatike,” shkruajnë ata në studim.