A mundet që format e jetës që neutralizojnë acidet të bëjnë xhepa të banueshëm në retë e Venusit?

Është e vështirë të imagjinohet një botë më jomikpritëse se fqinji ynë më i afërt planetar. Me një atmosferë të trashë me dioksid karboni dhe një sipërfaqe mjaft të nxehtë për të shkrirë plumbin, Venusi është një shkretëtirë e djegur dhe mbytëse ku jeta siç e njohim nuk mund të mbijetojë. Retë e planetit janë në mënyrë të ngjashme armiqësore, duke e mbuluar planetin me pika të acidit sulfurik mjaftueshëm kaustik për të djegur një vrimë në lëkurën e njeriut.

E megjithatë, një studim i ri mbështet idenë e kahershme se nëse jeta ekziston, ajo mund të krijojë një shtëpi në retë e Venusit. Autorët e studimit, nga MIT, Universiteti i Kardifit dhe Universiteti i Kembrixhit, kanë identifikuar një rrugë kimike përmes së cilës jeta mund të neutralizojë mjedisin acidik të Venusit, duke krijuar një xhep të vetë-qëndrueshëm dhe të banueshëm në re.

Brenda atmosferës së Venusit, shkencëtarët kanë vëzhguar prej kohësh anomali të çuditshme – nënshkrime kimike që janë të vështira për t’u shpjeguar, të tilla si përqendrimet e vogla të oksigjenit dhe grimcat josferike, ndryshe nga pikat e rrumbullakëta të acidit sulfurik. Ndoshta më e çuditshmja është prania e amoniakut, një gaz që u zbulua paraprakisht në vitet 1970, dhe që sipas të gjitha llogarive nuk duhet të prodhohet përmes ndonjë procesi kimik të njohur në Venus.

Në studimin e tyre të ri, studiuesit modeluan një sërë procesesh kimike për të treguar se nëse amoniaku është me të vërtetë i pranishëm, gazi do të shkaktonte një kaskadë reaksionesh kimike që do të neutralizonin pikat përreth të acidit sulfurik dhe gjithashtu mund të shpjegonin shumicën e anomalive të vërejtura në Retë e Venusit. Sa i përket vetë burimit të amoniakut, autorët sugjerojnë që shpjegimi më i besueshëm është me origjinë biologjike, sesa një burim jobiologjik si rrufetë ose shpërthimet vullkanike.

Siç shkruajnë ata në studimin e tyre, kimia sugjeron se “jeta mund të jetë duke krijuar mjedisin e saj në Venus”.

Kjo hipotezë e re joshëse është e testueshme dhe studiuesit ofrojnë një listë të nënshkrimeve kimike për misionet e ardhshme për të matur në retë e Venusit, për të konfirmuar ose kundërshtuar idenë e tyre.

“Asnjë jetë për të cilën ne njohim nuk mund të mbijetojë në pikat e Venusit,” thotë bashkëautorja e studimit Sara Seager, profesoreshë e vitit 1941 e Shkencave Planetare në Departamentin e Tokës, Shkencave Atmosferike dhe Planetare (EAPS) të MIT. “Por çështja është, ndoshta një jetë është atje dhe po modifikon mjedisin e saj në mënyrë që të jetë e jetueshme.”

Bashkautorët e studimit përfshijnë Janusz Petkowski, William Bains dhe Paul Rimmer, të cilët janë të lidhur me MIT, Cardiff University dhe Cambridge University.

“Jeta në Venus” ishte një frazë në trend vitin e kaluar, kur shkencëtarët duke përfshirë Seager dhe bashkëautorët e saj raportuan zbulimin e fosfinës në retë e planetit. Në Tokë, fosfina është një gaz që prodhohet kryesisht përmes ndërveprimeve biologjike. Zbulimi i fosfinës në Venus lë hapësirë ​​për mundësinë e jetës. Megjithatë, që atëherë, zbulimi është kontestuar gjerësisht.

“Zbulimi i fosfinës përfundoi duke u bërë tepër i diskutueshëm,” thotë Seager. “Por fosfina ishte si një portë, dhe ka pasur këtë ringjallje tek njerëzit që studiojnë Venusin.”

I frymëzuar për të parë më nga afër, Rimmer filloi të analizonte të dhënat nga misionet e kaluara në Venus. Në këto të dhëna, ai identifikoi anomali, ose nënshkrime kimike, në retë që kishin mbetur të pashpjegueshme për dekada. Përveç pranisë së oksigjenit dhe grimcave josferike, anomalitë përfshinin nivele të papritura të avullit të ujit dhe dioksidit të squfurit.

Rimmer propozoi se anomalitë mund të shpjegohen nga pluhuri. Ai argumentoi se mineralet, të shpërndara nga sipërfaqja e Venusit dhe në re, mund të ndërveprojnë me acidin sulfurik për të prodhuar disa, edhe pse jo të gjitha, nga anomalitë e vëzhguara. Ai tregoi se kimia u kontrollua, por kërkesat fizike ishin të parealizueshme: Një sasi e madhe pluhuri do të duhej të ngrihej në retë për të prodhuar anomalitë e vëzhguara.

Seager dhe kolegët e saj pyesnin veten nëse anomalitë mund të shpjegoheshin me amoniak. Në vitet 1970, gazi u zbulua paraprakisht në retë e planetit nga sondat Venera 8 dhe Pioneer Venus. Prania e amoniakut, ose NH3, ishte një mister i pazgjidhur.

“Amoniaku nuk duhet të jetë në Venus,” thotë Seager. “Ai ka hidrogjen të lidhur me të, dhe ka shumë pak hidrogjen përreth. Çdo gaz që nuk i përket kontekstit të mjedisit të tij është automatikisht i dyshimtë për t’u prodhuar nga jeta.”