Fosilet ‘vërtet të jashtëzakonshme’ janë dëshmi të rralla të sulmeve të lashta peshkaqen mbi peshkaqen

Gjatë epokës së megalodonit, peshkaqenët gjuanin të gjitha llojet e krijesave, duke përfshirë peshkaqenë të tjerë, sipas një studimi të ri të bazuar në katër fosile të rralla.

Në katër gjetje të veçanta, studiues dhe gjuetarë fosile amatorë zbuluan rruazat e lashta të peshkaqenëve tashmë të zhdukur; të katër rruazat janë të mbuluara me shenja nga pickimi i peshkaqenit dhe dy kanë ende dhëmbë peshkaqeni me majë që dalin prej tyre. Këto gjetje janë të jashtëzakonshme, pasi skeletet e peshkaqenëve janë bërë nga kërc, i cili nuk fosilizohet mirë, thanë studiuesit.

Zbulimet tregojnë se miliona vjet më parë, peshkaqenë të lashtë gëlltitën peshkaqenë të tjerë jashtë asaj që tani është Bregu Lindor i SHBA. “Peshkaqenët kanë qenë pre e njëri-tjetrit për miliona vjet, megjithatë këto ndërveprime raportohen rrallë për shkak të potencialit të dobët të ruajtjes së kërcit,” bashkë-studiuesi i studimit Victor Perez, një ndihmës kurator i paleontologjisë në Muzeun Detar Calvert në Solomons, Maryland. , tha Live Science në një email.

Studiuesit kanë ditur për dekada për grabitjen e peshkaqenëve dhe madje edhe për kanibalizmin. Është një sjellje e parë në peshkaqenë të gjallë, duke përfshirë shumë lamniformë – një grup ikonik që përfshin goblin, megamouth, basking, mako dhe peshkaqenë të mëdhenj të bardhë – të cilët, si fetuse, ndonjëherë gllabërojnë vëllezërit e motrat e tyre në mitër, thanë studiuesit.

Peshkaqenët e lashtë kanë lënë gjurmët e tyre të kafshimit në kafshë të panumërta paleo, duke përfshirë në kockat e gjitarëve detarë, peshqit me rreze rreze dhe zvarranikët – madje edhe pterosaurët, zvarranikët fluturues që kanë jetuar gjatë epokës së dinosaurëve, zbuluan dy studime. Megjithatë, dëshmitë e sulmeve të lashta të peshkaqenit kundër peshkaqenit janë disi të rralla. Dëshmia më e vjetër e grabitjes së peshkaqenit në peshkaqen daton në periudhën Devonian (419.2 milion deri në 358.9 milion vjet më parë), kur peshkaqeni Cladoselache gëlltiti një peshkaqen tjetër, mbetjet e të cilit u fosilizuan në përmbajtjen e zorrëve të tij.

Në studimin e ri, studiuesit ekzaminuan tre fosile peshkaqenësh të gjetur në Calvert Cliffs në bregdetin e Maryland midis 2002 dhe 2016, dhe një të katërt të zbuluar në një minierë fosfati në Karolinën e Veriut në vitet 1980. Të gjitha fosilet datojnë në periudhën neogjene (23.03 milion deri në 2.58 milion vjet më parë), një kohë kur megalodoni (Otodus megalodon), peshkaqeni më i madh në botë i regjistruar, përndiqte detet. (Megjithatë, megalodoni nuk ishte i përfshirë në këto katër sulme.)

Ndryshe nga kocka e fortë, kërci i peshkaqenit është një ind i butë i bërë nga prizma të vogla gjashtëkëndore, të cilat shpërbëhen me shpejtësi pasi kafsha vdes, tha Perez. “Pra, gjetja e elementeve kërcore të skeletit të një peshkaqeni është tashmë e rrallë, por gjetja e këtyre elementeve skeletore me gjurmë kafshimi është vërtet e jashtëzakonshme,” tha ai. “Duhet të ketë rrethana të jashtëzakonshme që ky ndërveprim grabitqar të ruhet për miliona vjet dhe të rikuperohet nga dikush që e njeh rëndësinë e tij.”

Pra, si mbijetuan këto katër fosile? Të gjitha janë qendra, ose rruaza që përbëjnë shtyllën kurrizore. “Qendra përbëhet nga një kërc më i dendur i kalcifikuar që ruan më mirë se pjesët e tjera të skeletit,” vuri në dukje Perez. Në fakt, këto katër fosile janë qendra e parë e dokumentuar e peshkaqenëve të lashtë me shenja kafshimi të peshkaqenëve në to, tha ekipi hulumtues.

Është e paqartë nëse këto kafshime – të njohura si gjurmë fosile, të cilat janë mbetje të fosilizuara nga kafshët që nuk janë pjesë të trupit të tyre, si gjurmë këmbësh, shenja kafshimi apo edhe jashtëqitje – janë bërë gjatë një sulmi aktiv ose një ngjarje pastrimi, tha Perez. Megjithatë, të paktën një mund të ketë ardhur nga një sulm; një fosil nga Maryland që kishte ende dy dhëmbë, gati 1.5 inç (4 centimetra) të gjatë që dilnin jashtë, tregon shenja shërimi, duke treguar se peshkaqeni i mbijetoi takimit.

Një analizë e kockave zbuloi se viktimat ishin chondrrichthyans, një klasë me 282 specie të gjalla sot, duke përfshirë peshkaqenë dem, peshkaqenë tigër dhe peshkaqenë kokë çekiç. “Ne nuk mund të identifikojmë speciet e sakta të përfshira në këto takime, por ne mund ta kufizojmë atë në disa fajtorë të mundshëm,” tha Perez.

Bazuar në formën e tij, fosili me dy dhëmbë peshkaqeni të ngulitur i përket familjes Carcharhinidae, në një nga dy gjinitë: Carcharhinus ose Negaprion, thanë studiuesit. Dhëmbët e ngulitur mund të jenë gjithashtu nga një peshkaqen Carcharhinus ose Negaprion, zbuluan studiuesit.

Një tjetër ekzemplar i Maryland-it, i cili gjithashtu duket se është nga familja Carcharhinidae, kishte shenja kafshimi nga disa sulmues – ndoshta peshkaqenë chondrrichthyan, peshkaqenë lamnid ose peshq kockor. Shembulli i tretë i Maryland mund t’i përkasë gjinisë Galeocerdo, specia e vetme e mbijetuar e të cilit është peshkaqeni tigër (G. cuvier).

Dhëmbët e ngulitur dhe një shenjë gërvishtjeje në ekzemplarë, “sugjerojnë se këto qendra janë kafshuar të gjitha me shumë forcë,” shkruajnë studiuesit në studim.

Dy nga ekzemplarët janë ekspozuar tani në Muzeun Detar Calvert në ekspozitën e re “Sharks! Fund your dhëmbët!” Studimi u publikua në internet më 7 dhjetor 2021, në revistën Acta Palaeontologica Polonica.