“Kristalet e kohës” të Google mund të jenë arritja më e madhe shkencore deri tani

Eureka! Një ekip kërkimor me dhjetëra shkencëtarë që punojnë në partneritet me laboratorët e llogaritjes kuantike të Google mund të ketë krijuar kristalin e parë në botë brenda një kompjuteri kuantik.

Këta shkencëtarë mund të kenë prodhuar një fazë krejtësisht të re të materies. Unë do të bëj çmos për të shpjeguar se çfarë do të thotë dhe pse personalisht besoj se ky është përparimi më i rëndësishëm shkencor në jetën tonë.

Kristalet e kohës janë një fazë e re e materies. Për hir të thjeshtësisë, le të imagjinojmë një kub akulli.

Kur vendosni një kub akulli në gotë me ujë, ju prezantoni dy entitete të veçanta (kubi i akullit dhe uji i lëngshëm) me njëri -tjetrin në dy temperatura të ndryshme.

Të gjithë e dinë që uji do të ftohet (kjo është arsyeja pse ne e vendosim akullin atje) dhe, me kalimin e kohës, akulli do të bëhet më i ngrohtë dhe do të kthehet në ujë. Përfundimisht do të keni vetëm një gotë ujë në temperaturën e dhomës.

Ne e quajmë këtë proces “ekuilibër termik”.

Shumica e njerëzve janë të njohur me ligjin e parë të lëvizjes të Njutonit, është ai që thotë “një objekt në qetësi tenton të qëndrojë në qetësi dhe një objekt në lëvizje ka tendencë të qëndrojë në lëvizje”.

Një efekt anësor i rëndësishëm i këtij ligji të fizikës është se do të thotë që një makinë lëvizëse e përhershme është klasikisht e pamundur.

Sipas fizikës klasike, universi është gjithmonë duke shkuar drejt entropisë. Me fjalë të tjera: nëse izolojmë një kub akulli dhe një gotë ujë në temperaturë dhome nga të gjitha forcat e tjera të jashtme, uji gjithmonë do të shkrijë kubin e akullit.

Entropia (lëvizja drejt ndryshimit) e çdo sistemi do të mbetet gjithmonë e njëjtë nëse nuk ka procese, dhe gjithmonë do të rritet nëse ka procese.

Meqenëse universi ynë ka yje që shpërthejnë, vrimat e zeza thithin dhe njerëzit ndezin sendet – proceset kimike – entropia është gjithmonë në rritje.

Përveç kur bëhet fjalë për kristale të kohës. Kristalet e kohës nuk e japin fare atë që mendon Njutoni ose dikush tjetër. Ata janë shkelës të ligjit dhe mbajtës të zemrës. Ata, teorikisht, mund të ruajnë entropinë edhe kur përdoren në një proces.

Mendoni për një kristal me të cilin jeni njohur, siç është një fije dëbore. Flokët e dëborës nuk janë thjesht të bukura sepse secila prej tyre është unike, ato janë gjithashtu formacione magjepsëse që thyejnë ligjet e vetë fizikës.

Strukturat kristalore formohen në botën fizike sepse, për çfarëdo arsye themelore shkencore, atomet brenda tyre “duan” të ekzistojnë në pika të caktuara të sakta.

“Dua” është një fjalë vërtet e çuditshme për t’u përdorur kur flasim për atomet – sigurisht që nuk po nënkuptoj se ato janë të ndjeshme – por është e vështirë të përshkruash tendencën drejt strukturave kristalore në abstrakte të tilla si “pse”.

Një kristal i kohës është një fazë e re e materies që, e thjeshtuar, do të ishte si të kesh një fije dëbore që qarkullonte vazhdimisht para dhe mbrapa midis dy konfigurimeve të ndryshme. It’sshtë një grilë me shtatë pika në një moment dhe një grilë me dhjetë cepa në momentin tjetër, ose çfarëdo.

Ajo që është e mahnitshme në lidhje me kristalet e kohës është se kur ata lëvizin para dhe prapa midis dy konfigurimeve të ndryshme, ata nuk humbasin ose përdorin asnjë energji.

Kristalet e kohës mund të mbijetojnë në proceset energjetike pa rënë viktima të entropisë. Arsyeja pse ata quhen kristale të kohës është sepse ata mund të kenë tortën e tyre dhe ta hanë atë gjithashtu.

Ata mund të jenë në gjendje të kenë ngrënë tërë tortën, dhe pastaj të kthehen përsëri në gjendjen e akoma të paturit të tortës – dhe ata, teorikisht, mund ta bëjnë këtë përgjithmonë dhe përgjithmonë.

Më e rëndësishmja, ata mund ta bëjnë këtë brenda një sistemi të izoluar. Kjo do të thotë që ata mund të konsumojnë tortën dhe pastaj ta bëjnë atë magjike që të rishfaqet pa pushim përgjithmonë, pa përdorur karburant ose energji.