Pse peshkaqenët kokë çekiç evoluan për të pasur atë formë specifike të kokës

Së pari, sytë e tyre të gjerë ka të ngjarë t’u japin peshkaqenë një fushë shumë më të gjerë shikimi. Ata janë në gjendje të kenë një ndjenjë më të mirë të rrethinës së tyre, edhe pse perceptimi i tyre i thellësisë ka të ngjarë të mungojë.

Për të kompensuar këtë, peshkaqenët kokë çekiç kanë organe unike shqisore të quajtura Ampullae of Lorenzini. Të shpërndara në pjesën e poshtme të “çekiçit” të tyre, ata në fakt zbulojnë energjinë elektrike.

Ngjashëm me një detektor metali, këto organe të ngjashme me poret i ndihmojnë peshkaqenë të ndjejnë dhe lokalizojnë gjahun që është varrosur nën rërë në dyshemenë e oqeanit – dhe ato janë gjithashtu shumë të sakta.

Gjithashtu, forma e çekanit të kokës së tyre u lejon atyre një rreze kthese më të mprehtë gjatë notit. Sipërfaqet e mëdha priren të jenë më të fuqishme në lëvizje, kështu që ato janë në gjendje të ndryshojnë drejtimet me shpejtësi në ndjekje të gjahut.

Është e vështirë për shkencëtarët që të gjurmojnë evolucionin e peshkaqenëve të ditëve moderne me kokë çekiç, sepse pothuajse të gjitha fosilet e peshkaqenëve janë dhëmbë dhe asgjë më shumë. Trupat e tyre janë prej kërci, i cili shpërbëhet më shpejt se kocka dhe rrallë ka mundësi të shndërrohet në kërc përpara se të zhduket.

Thënë kështu, ekzistojnë nëntë lloje të ndryshme të kokave të çekiçit sot që ndryshojnë në madhësi dhe formë koke. Shumë shkencëtarë kanë pohuar prej kohësh se peshkaqenët kanë evoluar çekiçë më të mëdhenj me kalimin e kohës, që do të thotë se speciet me kokë çekiçi më të vegjël janë më të vjetër se homologët e tyre me kokë më të madhe.

Megjithatë, kur ata nxorrën dhe studiuan ADN-në, ata zbuluan se nuk ishte aspak kështu – speciet më të vjetra kishin kokë çekiç më të madhe në vend të atyre më të vogla.

Pra, në vend që seleksionimi natyror të funksiononte në favor të kokave më të mëdha, shkencëtarët tani mendojnë se kokat më të mëdha ishin një defekt gjenetik që funksiononte në avantazhin e peshkaqenëve, dhe kështu ata peshkaqenë me kokë më të madhe mbijetuan për t’ia kaluar këtë tipar pasardhësve të tyre.

Ndërkohë, seleksionimi natyror po përzgjedh për koka çekiçësh më të vegjël, siç shihet në studimet e ADN-së.

Pra, ndërsa ka avantazhe të caktuara, ata peshkaqenë me çekiçët më të theksuar do të konsideroheshin të deformuar nga bashkëmoshatarët e tyre kur u shfaqën për herë të parë.