Pse shkencat kompjuterike u kthyen në një “Klub Çunash”
Kur njerëzit përfytyrojnë nerdin arketipik të kompjuterit, ata me siguri imagjinojnë një karakter të caktuar: të çrregullt, të çuditshëm, ndoshta pak të sikletshëm rreth grave – që mishërojnë një formë burrërie shumë specifike dhe ndoshta të papritur. Megjithatë programimi kompjuterik nuk ka lindur mashkull. Siç vëren historiani i informatikës Nathan Ensmenger, programimi fillimisht u pa si punë e një gruaje. Pra, si nerdi mashkull arriti të dominojë fushën dhe idetë popullore në lidhje me të?
Përpara viteve 1960 dhe 1970, shkruan Ensmenger, programimi kompjuterik mendohej si një aktivitet “rutinë dhe mekanik”, i cili rezultoi në fushën e feminizimit të madh. Puna nuk ishte veçanërisht joshëse; “Koduesit” ishin “me status të ulët, kryesisht të padukshëm”. Ata duhej të zbatonin vetëm planet e skicuara nga “planifikuesit” meshkuj. Ensmenger citon një programuese femër, e cila kujton: “Askujt prej nesh nuk i kishte shkuar ndërmend që programimi kompjuterik përfundimisht do të bëhej diçka që mendohej si një fushë për meshkuj.”
Pika e kthesës erdhi gjatë viteve 1960 dhe 70, kur një ndryshim i jashtëzakonshëm demografik goditi programimin. Tani e dominuar nga burrat, fusha përfshinte hapësira korporative, akademike dhe shoqërore.
Nga mesi i viteve 1960, një “vlerësim i ri për programuesit kompjuterikë, i kombinuar me një kërkesë në rritje për shërbimet e tyre, u shoqërua me një rritje po aq dramatike të pagave të tyre”. Profesionistët meshkuj aspirues donin të hynin, por ata nuk donin të shoqëroheshin me nëpunës të kodimit të ulët. Për të ngritur veten, ata theksuan natyrën ezoterike të disiplinës së tyre, duke rrjedhur nga autoriteti profesional nga individualizmi, krijimtaria personale dhe një grup i errët, gati arkanik. “Të jesh përkushtues i një arti të errët, një prift i lartë ose një magjistar … do të ishte të ishe i privilegjuar, elitar, mjeshtër i domenit të vet,” shkruan Ensmenger.
Kompanitë përzgjodhën kandidatët duke përdorur teste aftësie që favorizonin kandidatët “antisocialë, të prirur matematikisht dhe meshkuj”, gjen Ensmenger. Kështu, në modën klasike të bishtit të gjarprit, punëtorët që i përshtaten atij lloji “u përfaqësuan shumë në popullatën e programuesve, gjë që nga ana tjetër përforcoi perceptimin origjinal që programuesit duhet të jenë antisocialë, të prirur matematikisht dhe meshkuj”.
Deri në fund të viteve 1960, ky ideal u shndërrua në një seri stereotipesh mashkullore: “mësuesi i programimit” me mjekër, veshur me sandale, rezultati i “fëmijës së bezdisshëm”, “kauboji i kompjuterit”, “goditja e nxehtë” e programimit.
Stereotipi i “hakerit” që u shfaq në vitet 1970 do të forconte vetëm marrjen mashkullore të programimit kompjuterik. “Bum” u shikua si një figurë e tretur, antisociale, obsesive, e cila do të fshihte burimet e universitetit duke monopolizuar laboratorin kompjuterik (kryesisht natën, kur ishte bosh). Këto qendra kompjuterike ishin “efektivisht vetëm meshkuj”, shpjegon Ensmenger. Brenda, boshllëqet zgjidhnin enigma, lyheshin me kod, shkruanin “programe mashtrimi” dhe qëndronin zgjuar për ditë të tëra, duke u përpjekur të “maksimizonin kodin”.