Anija kozmike Juno e NASA-s fluturoi dy herë mbi Njollën e Kuqe të Madhe të Jupiterit. Ja çfarë zbuloi…

Shkencëtarët zbuluan zbulimet e fundit mbi Jupiterin, duke përfshirë gjetjet befasuese rreth Njollës së Madhe të Kuqe të planetit dhe stuhive ciklonike që rrotullohen në pole, në një konferencë për shtyp të NASA-s të enjten.

Njolla e Madhe e Kuqe mendohej të ishte një stuhi në formën e një “petulle” të sheshtë, sipas Scott Bolton, hetues kryesor i misionit Juno të NASA-s dhe drejtor i divizionit të shkencës dhe inxhinierisë hapësinore në Institutin Kërkimor Jugperëndimor në San Antonio.
“Ne e dinim se zgjati një kohë të gjatë, por nuk e dinim se sa thellë apo si funksiononte me të vërtetë”, tha Bolton në konferencën për shtyp.
Në shkurt dhe korrik 2019, anija kozmike Juno e NASA-s fluturoi drejtpërdrejt mbi Njollën e Kuqe të Madhe, e cila është rreth 10,000 milje (16,000 kilometra) e gjerë, për të kuptuar se sa thellë shtrihet vorbulla nën majat e dukshme të reve. Dy punime të botuara të enjten në revistën Science kanë detajuar atë që zbuloi Juno.

Shkencëtarët kishin besuar se thellësia e stuhisë dhe shtresa e motit të planetit do të kufizohej në thellësi ku drita e diellit mund të depërtojë ose uji dhe amoniaku pritet të kondensohen – niveli i reve të planetit. Megjithatë, stuhia nuk ishte një tipar i cekët meteorologjik, zbuluan studiuesit.
Një radiometër me mikrovalë në Juno u dha shkencëtarëve një pamje tredimensionale të planetit. Ata zbuluan se Njolla e Madhe e Kuqe është midis 124 milje (200 kilometra) dhe 311 milje (500 kilometra) e thellë, duke u shtrirë shumë më thellë në gjigantin e gazit sesa pritej.
“Njolla e Madhe e Kuqe është aq thellë brenda Jupiterit sa Stacioni Ndërkombëtar Hapësinor është lart mbi kokat tona,” tha Marzia Parisi, shkencëtare kërkimore në Laboratorin e Propulsionit Jet të NASA-s në Pasadena, Kaliforni.
Njolla e Madhe e Kuqe është e rrënjosur thellë, por ekipi zbuloi se është ende më i cekët se avionët zonalë që fuqizojnë stuhinë, të cilat shtrihen në thellësi që i afrohen 1,864 milje (3,000 kilometra).
Ndërsa stuhia vazhdon, madhësia e vendit po zvogëlohet. Në vitin 1979, ai ishte dyfishi i diametrit të Tokës. Që atëherë, pika është zvogëluar me të paktën një të tretën.

Pesë vjet më parë, shkencëtarët përdorën të dhënat e mbledhura nga Juno për të kapur foto dhe për të mësuar më shumë për polet e Jupiterit.
Juno zbuloi se gjigandi i gazit ka pesë stuhi ciklonike në polin jugor në formën e një pesëkëndëshi dhe tetë stuhi ciklonike në polin verior që formojnë një tetëkëndësh.

Kur Juno vëzhgoi ciklonet pesë vjet më vonë duke përdorur Jovian Infrared Auroral Mapper, zbuloi se stuhitë qëndruan në të njëjtin vend.
Ciklonet polare treguan modele të përpjekjeve për të lëvizur drejt poleve, por ciklonet në majë të secilit poli u shtynë prapa. Kjo shpjegon pse stuhitë kanë mbetur në të njëjtin vend.

Retë e Jupiterit janë të ngulitura në rrjedhat e avionëve në lindje dhe në perëndim, të cilat shtrihen 200 milje (322 kilometra) thellë, tha Keren Duer, një studente doktorature në Institutin e Shkencave Weizmann në Izrael.
Kur ekipi hulumtues ndoqi lëvizjen e amoniakut, zbuloi se ai udhëtonte në një lëvizje lart-poshtë dhe veri-jug duke rrethuar rrjedhat e avionëve, tha ajo.

Këto qeliza të qarkullimit në të dy hemisferat e Jupiterit ndajnë karakteristika të ngjashme me qelizat Ferrel të Tokës, të cilat janë modelet e qarkullimit të erës në gjerësinë e mesme të hemisferave veriore dhe jugore. Këto qeliza kanë një ndikim të madh në klimën e planetit tonë, tha Duer.
Jupiteri përmban tetë qeliza Ferrel në secilën hemisferë në krahasim me Tokën, e cila ka vetëm një për hemisferë, tha ajo. Qelizat e Tokës shtrihen 6 milje nga sipërfaqja në krahasim me qelizat e Jupiterit, të cilat fillojnë në nivelin e reve dhe shtrihen të paktën 200 milje, shtoi ajo.
“Kjo do të thotë se qelizat në Jupiter janë të paktën 30 herë më të thella se qelizat ekuivalente në Tokë,” tha Duer.