Venusi mund të kishte pasur oqeane shumë kohë pasi filloi jeta në Tokë
Sot Venusi ka një atmosferë të thatë, të varfër me oksigjen. Por studimet e fundit kanë sugjeruar se planeti i hershëm mund të ketë pasur ujë të lëngshëm dhe re reflektuese që mund të kishin kushte të qëndrueshme të banueshme. Studiuesit në Universitetin e Çikagos, Departamenti i Shkencave Gjeofizike, kanë ndërtuar një model të ri të përbërjes atmosferike të Venusit të varur nga koha për të eksploruar këto pretendime. Gjetjet e tyre janë publikuar në Proceedings of the National Academy of Sciences.
Uji është kudo në sistemin tonë diellor, zakonisht në formën e akullit ose gazit atmosferik, megjithëse herë pas here në formë të lëngshme. Në të gjithë planetët, shumë prej hënave, nga unaza e jashtme e brezit të brendshëm të asteroidëve deri te brezi i akullt Kuiper dhe rruga për në renë e largët të Oort-it dy vjet dritë larg, uji është atje.
Afërdita është një planet i nxehtë, i thatë, shkëmbor, pak më i vogël se i yni, me vetëm sasi të vogla të avullit të ujit në atmosferën e tij të trashë CO2, dhe studimet e mëparshme janë përpjekur të modelojnë të kaluarën e saj atmosferike. Pamje drastike të ndryshme klimatike dalin në varësi të mënyrës se si janë ndërtuar modelet e kaluara.
Venusi mund të ketë qenë gjithmonë një rrëmujë e nxehtë e pabanueshme, duke humbur oksigjenin e saj për t’u përthithur gjatë kristalizimit të oqeanit të saj magmë dhe duke mos formuar kurrë ujë të lëngshëm në sipërfaqen e saj. Pa asnjë mënyrë për të sekuestruar karbonin, CO2 atmosferik gjithnjë në rritje e mbështjellë planetin me një batanije të trashë të rëndë që çoi në presione atmosferike aktuale në sipërfaqe 92 herë më të mëdha se në Tokë, duke e bërë Venusin më të nxehtë se Mërkuri pavarësisht se ishte dy herë më larg nga dielli. Edhe gjuajtja eventuale nga kometat e akullta nuk do të mjaftonte për të mbajtur ujin në sipërfaqe.
Pastaj përsëri, modele të tjera sugjerojnë se në sistemin e hershëm diellor, kur rrezatimi diellor ishte 30% më pak, Venusi mund të ketë pasur një temperaturë të moderuar të sipërfaqes me një atmosferë shumë më të hollë dhe trupa uji të lëngshëm në sipërfaqen e saj – ndoshta oqeane – deri në 700 miliona vjet më parë, përpara se një efekt serrë i arratisur ta zinte atë.
Studiuesit në Universitetin e Çikagos vendosën ta trajtojnë këtë pyetje me një model të tyren. Ata morën qasjen unike duke supozuar fillimisht se dikur kishte një oqean me një klimë të banueshme, duke mbushur modelin kompjuterik me një mori nivelesh të ndryshme oqeanike dhe duke i avancuar ato oqeane përmes tre proceseve të ndryshme të avullimit dhe heqjes së oksigjenit. Ata e drejtuan modelin me tre pika fillestare të ndryshme të varura nga koha, gjithsej 94,080 herë, me një sistem vlerësimi që i lejoi ata të identifikonin vrapimet me rezultatet më të afërta me atmosferën aktuale të ditës aktuale të Venusit.
Sipas rezultateve të studimit të publikuara në PNAS, nga 94,080 vrapime, vetëm disa qindra ishin brenda rrezes së atmosferës aktuale të Venusit që shohim sot. Epokat hipotetike të banueshme në Venus duhej të përfundonin para 3 miliardë viteve më parë me një thellësi oqeanike maksimale prej 300 metrash në të gjithë sipërfaqen e saj (hidrosfera totale). Rezultatet sugjerojnë se Venusi ka qenë i pabanueshëm për më shumë se 70% të historisë së saj, katër herë më shumë se disa vlerësime të mëparshme.
Shkencëtarët janë mjaft të sigurt se uji i lëngshëm në një planet shkëmbor është i nevojshëm që të ekzistojë jeta, pasi ne kemi një shembull të jetës në një planet shkëmbor të lagësht dhe asgjë tjetër me të cilën mund të krahasohet. Jeta në Tokë mendohet të ketë filluar rreth 3.5 deri në 4 miliardë vjet më parë, sipas të dhënave fosile, dhe më tej në rreth 4.5 miliardë vjet më parë kur vlerësohet ora molekulare e evolucionit. Nëse Venusi do të kishte ujë të lëngshëm në sipërfaqen e saj 3 miliardë vjet më parë, ajo mund të kishte pasur edhe jetë.